سمینار ملی – قومی : مضمون بحث ها
در باره مضمون بحث ها و گفتگو ها
گروه تدارک سمینار و میزگردها در بررسی و بازاندیشی مسائل ملی-قومی در ایران از صاحبنظران و علاقه مندان دعوت میکند تا با مشارکت در بحث ها و ارائه پیشنهادهای خود به گروه کار، ما را در برگزاری بهتر و پربارتر مجموعه این مباحثات یاری رسانند.
بحث ها و گفتگو ها پیرامون چند زمینه اصلی پیشنهاد و تدارک دیده خواهند شد :
- دیدگاه های نظری در طرح مساله قومی و ملی، وارسی تعریف ها و مفاهیم ملت، ملیت، قوم، خلق، کشور چند ملیتی یا چند قومی، شکل گیری دولت ملی در ایران و ویژگی های آن
- پیشینه های تاریخی مطالبات ملی در ایران، شکل گیری و سرنوشت « جنبش های ملی »، جایگاه نیروها و عوامل داخلی و خارجی، تبعیض ها، نابرابری ها و ستم ملی در ایران
- برخورد گرایش ها، احزاب و سازمان های سیاسی به مساله ملی و قومی در ایران و تحولات آن
- پیشنهاد ها و راه حل های مساله ملی-قومی در ایران، انجمن های ایالتی و ولایتی؛ تمرکز زدائی؛ خودمختاری؛ فدرالیسم؛ حق تعیین سرنوشت؛ دموکراسی، حقوق شهروندی و مساله ملی
- فرایند جهانی شدن و اثرات آن بر پدیده دولت-ملت، تاملی بر اصل خودمختاری فردی، پایان دولت-ملت ؟
گروه کار خواهد کوشید پیرامون برخی از مضامین یاد شده و با توجه به دسترسی به صاحبنظران در زمینه های فوق مباحثی را برای مشارکت عموم علاقه مندان، پیش و پس از سمینار یکروزه پاریس، از طریق اینترنت تدارک ببیند.
——————————————————
ضمیمه
سند سياسى
مصوبه نخستين گردهمايى جنبش جمهوری خواهان دموکرات و لائیک ایران
١٣- ١٥ شهريور ١٣٨٣ (٣- ٥ سپتامبر ٢٠٠٤)
بخش مربوط به مساله ی ملی – قومی
با توجه به اينكه كليه‌ی حاضران بر نكات زير توافق دارند كه ايران كشوری است با قوميتهای مختلف كه همزيستی آنها در طی تاريخ همواره از تبعيضات و نابرابريها و ستمگريهای گوناگون آسيب ديده است؛ و با توجه به اينكه از ميان برداشتن نابرابريها و تبعيضات از لوازم حياتی شكلگيری دموكراسی در ايران است و با اذعان به اينكه وابستگی به يك قوميت معين نبايد به هيچ وجه مبنای امتياز و يا موجب محروميت در هيچ حوزه‌ای از واقعيت اجتماعی باشد، همه‌ی ايرانيان بايد به زبان مادری خود سخن بگويند، بنويسند و بخوانند و آموزش ببينند و همه از آزادی كامل برای حفظ و شكوفايی فرهنگ خود برخوردار باشند و از حق تصميم‌گيری و مشاركت در اداره‌ی امور محلی و منطقه‌ای بهره مند بمانند. تحقق چنين شرايطی برای همبستگی مردم ايران جنبه‌ی حياتی دارد.
با توجه به اين نكات مورد توافق همگانی است كه وجوه افتراق زير مشاهده شد:
۱. در ايران اقوام و مليتهای مختلفی وجود دارد و تأمين حق آنها در تعيين سرنوشت خود لازمه‌ی‌شكلگيری دموكراسی و برابری همه‌ی شهروندان ايرانی است و تحقق اراده‌ی مشترك آنها در تعيين شكل همزيستی مسالمت‌آميز از طريق فدراليسم و مشاركت فعال در اداره‌ی امور محلی و منطقه‌ای صورت می‌گيرد.
۲. حقوق مليتها و قومها
– به رسميت شناختن تنوع قومی و ملی در ايران.
– به رسميت شناختن حقوق همه‌ی قومها و مليتهای ساكن ايران و تحقق اراده‌ی مشترك آنها در تعيين شكل همزيستی مسالمت آميز از طريق فدراليسم، خودمختاری، انجمنهای ايالتی و ولايتی و…
– التزام به از ميان برداشتن موانع پيشرفت قومها و مليتهای ايرانی.
– حل مسئله‌ی ملی به شيوه‌ی دموكراتيك و بدون توسل به زور و خشونت.
– حفظ و پاسداری سرزمين مشترك و همبستگی ملی ايرانيان در گرو پايبندی به اصول فوق است.