فلسفه سیاسی ازلیان و بهائیان (بخش نخست)
فاضل غیبی
بنابراین ادعای درستی است، که در تمامی نیم سده پیش از انقلاب مشروطه ممکن نبود، هیچ اندیشۀ غیراسلامی از خارج به جامعۀ شیعهزده ایران رسوخ کند و بابیت تنها سرچشمۀ نوآوری و نواندیشی بود. البته بابیان نیز از یکسو به سبب غلبه بر تاریکاندیشی اسلامی و از سوی دیگر، به بهرهمندی از سرچشمههای ادب و اخلاق ایرانی (چنانکه در میرزا آقاخان کرمانی بخوبی می توان دید) پذیرای اندیشههای نوین از غرب نیز بودند و میتوان ادعا کرد که گسترش محدود چنین اندیشههایی را نیز مدیون«بابیان» (مانند پیرنیا و فروغی) هستیم.